زمان مطالعه: < 1 دقیقه حضرت عباس علیه‏السلام به راستی به طور کامل با تمام وجود، در صحنه حضور داشت و نهایت حمایت و یاری خود را نسبت به دین و امام عصرش آشکار ساخت، از این رو لقب حامی (که از جانب امام هادی علیه‏السلام در زیارت ناحیه به او داده شد) به طور شایسته و کامل، زیبنده‏ی وجود او است. در بعضی از

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حضرت عباس علیه‏السلام به راستی فداکاری را به آخرین حد و مرز خود رسانید، خود و برادران خود و هستی خود و حتی دو پسر خود را (بنا به بعضی از روایات) فدای دین و امام حسین علیه‏السلام و آرمان آن حضرت کرد. (1). حق جهاد و جانبازی را با تلاش بی‏نظیر تا آخرین نفس و آخرین قطره‏ی خون خود،

زمان مطالعه: < 1 دقیقه گاهی عباس علیه‏السلام را ضیغم و گاهی ضرغام که هر دو به معنی شیر ژیان و چابک است می‏خواندند، چرا که او در میدان رزم با دشمن چون شیری نیرومند بود که به گله روباه حمله می‏کرد، دهها و صدها نفر را در حمله‏های حیدری خود به خاک مذلت می‏افکند. همانگونه که حضرت حمزه علیه‏السلام عموی پدرش، شیر خدا و

زمان مطالعه: < 1 دقیقه فداکاری عباس علیه‏السلام در حد ایثار بود. ایثار یعنی آنچه را خود لازم دارد به دیگران می‏بخشد، مانند گرسنه‏ای که غذای مورد نیاز خود را به فقیر می‏دهد، بنابراین ایثار مرحله‏ای بالاتر از سخاوت است. حضرت عباس علیه‏السلام به پیروی از پدر و برادرانش حسن و حسین علیهما‏السلام در راه حق، ایثارگر بود و به راستی که در این راستا

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حضرت عباس علیه‏السلام را با لقب «کبش الکتیبه» می‏خواندند. کبش به معنی قوچ است، کتیبه به معنی یک ستون لشکر و یا یک گروه سواران است. از آنجا که قوچ در گله گوسفندان همواره در پیشاپیش آنها است. لقب فوق بیانگر پیشتازی و سرداری حضرت عباس علیه‏السلام در سپاه امام حسین علیه‏السلام است.

زمان مطالعه: 2 دقیقه در روز عاشورا پرچم بزرگ حسین علیه‏السلام در دست حضرت عباس علیه‏السلام بود. در جنگهای قدیم؛ پرچمداری از موقعیت خاصی برخوردار بود. زیرا سرنگونی پرچم دلیل شکست بود و موجب تضعیف روحیه‏ی رزمندگان تحت آن پرچم می‏شد. حضرت عباس علیه‏السلام تا دست در بدن داشت، پرچم را سرافراز نگهداشت. حتی طبق پاره‏ای از روایات، همچون عمویش جعفر طیار با کمک