زمان مطالعه: < 1 دقیقه
همان، صفحه 351.
چو بود در همه احوال با خدا، عباس
به فلک رحمت حق گشت ناخدا، عباس
به عهد خویش وفا کرد تا دم آخر
گرفت چون به کف خویشتن لوا، عباس
کمر ببست پی یاری حسین شهید
چو دید بی کسی شاه نینوا، عباس
برای یاری دین خدا گذشت از سر
به سروران جهان گشت پیشوا، عباس
دو دست از تن او شد جدا به خون غلتید
کنار شط، پسر شاه لافتی، عباس
به سال شصت و یک از هجرت رسولالله
نمود دست و سر و جان خود فدا، عباس
به کربلای حسین، «پیروی» نماید یاد
از آن دمی که بزد بانگ یا اخا عباس
(عراق، کربلای معلی، 1344 ه. ش)
