معجزات

از سنن جاری الهی در اولیائش – که برای سنت خدا تغییری نمی‏یابی – آشکار ساختن کرامت و قربتی است که آنان در نزد خداوند دارند، و این غیر از پاداش فراوان اخروی است که خدای تعالی برای آنان ذخیره فرموده است. این اظهار کرامت و گرانقدری آنان در دنیا برای تقدیر از عمل آنان، و نمایان ساختن حقیقت امر و قابلیت ذاتی آنها و تشویق خلق به پیروی از آنان می‏باشد. و بنده هر چند که اعمال صالح خود را پنهان دارد، خداوند متعال به لطف و رحمت بسیار خود آنها را آشکار می‏سازد، چرا که او – تقدس و تعالی – کردار نیک بندگانش را نمایان می‏کند و بر افعال ناشایست آنان را به رأفت و عطوفت خود پرده‏پوشی می‏نماید.

بر این اساس است که در بارگاههای مقربان درگاه الهی و شهیدان کوی او آثار بزرگی و عظمت در تلألؤ است و هر که از طریق آنان سر نیاز به درگاه حق متعال فروآورد، دعایش مستجاب شده، به برکت وجود آنان مشکلات و خطرات از وی زدوده خواهد شد.

این امر گستره‏ی بس فزونتری می‏یابد آن هنگام که آن گنبد و بارگاه متعلق به بزرگمردانی از خاندان رسالت باشد. زیرا خداوند حکیم، عالم هستی را برای اهل بیت عصمت علیهم‏السلام خلق کرده تا اینکه مردمان، منزلت آنان را بشناسند و در تمامی مراحل زندگی مادی و معنوی و حیات معنوی ره ایشان پویند. و از این رو به حسب لطف و کرمش بر او حتم است که فضائل آن بزرگواران را برای خلق آشکار سازد.

از این بزرگمردان است ابوالفضل العباس علیه‏السلام که در طلیعه‏ی سادات اهل بیت علیهم‏السلام قرار دارد و خداوند چنین خواسته تا نام گرامیش در بلندای این بیت شریف قرار گیرد، و او آن کسی است که هر آنچه داشت در راه خدا فدا ساخت و در پایان، جانش را نیز در کوی دوست قربان نمود. خداوند هم در مقابل، سنت جاری خود در مورد صدیقان را به اعلی مراتب آن در شأن او جاری ساخت. و به همین خاطر است که حرم مقدسش در شب و روز قبله گاه ارباب حاجات است؛ که از آن جمله‏اند: نیازمندی که درخواست احسان می‏کند، دردمندی که بهبودی می‏طلبد، ستمدیده‏ای که شکوه از پریشانی دارد، بیمناکی که به او پناه آورده است، و دیگر صاحبان مقاصد گوناگون؛ که هر یک با رسیدن به درخواست خود با چهره‏ای شکفته و خاطری شاد رو به دیار خود می‏روند. و اینها بر خداوند گران نیست و از بندگان مقربش بعید نمی‏باشد.

در این مبحث ما به سبب کثرت معجزات و کرامات مرقد شریفش که از حد و حصر خارج است، تنها برخی از آنها را از جهت تیمن و تبرک ذکر می‏کنیم، تا کتاب خالی از این لطایف نباشد و خوانندگان هم با اسوه‏ی جود و بخشش بیش از پیش آشنا شوند: