روزی نگاه مهرآفرین حضرت سجاد علیهالسلام به عبیدالله، فرزند حضرت ابوالفضل علیهالسلام، افتاد. اشک غم از چشمان مبارک امام علیهالسلام جاری شد و فرمود:
…خداوند عمویم عباس بن علی را رحمت کند؛ به تحقیق که ایثار و جانبازی کرد، جنگ نمایانی نمود و خود را فدای برادرش ساخت تا اینکه
دستانش قطع شد. خداوند در برابر این فداکاری – به سان عمویش جعفر طیار – دو بال به او عنایت کرد تا به یاری آنها همراه ملایکه در بهشت پرواز کند.
همانا عباس نزد خداوند تبارک و تعالی مقامی دارد که جمیع شهدا، در روز قیامت، بر او غبطه (1) میخورند و رسیدن به آن مقام را آرزو میکنند (2).
امام سجاد علیهالسلام، که در صحنههای مختلف، شهامت و جانبازی عمویش را نظاره کرده است، در این بخش از سخن خویش رحمت خداوند را برای عمویش آرزو میکند و به مقام والای وی در جهان دیگر اشاره میکند؛ مقامی که همهی شهیدان آن را آرزو میکنند.
جایگاه کم نظیر عباس علیهالسلام در آخرت، حضرت را بر آن داشت تا پس از حضور در کربلا خود دفن پدر عزیزش امام حسین علیهالسلام و عموی فداکارش عباس علیهالسلام را بر عهده گیرد. آن بزرگوار در پاسخ بنیاسد، که از یاری وی در خاکسپاری این دو جسد مطهر سخن به میان آوردند، فرمود:
با من هستند کسانی که یاریام دهند.
این در حالی است که بدن «امام» را تنها باید امام غسل دهد و دفن کند.
آری آن سخنان آسمانی امام سجاد علیهالسلام و این برخورد ملکوتی حضرت
با پیکر عموی خویش مقام والای ابوالفضل علیهالسلام را نشان میدهد. (3).
1) غبطه: درخواست نعمت برای خود به همراه بقای آن برای دیگری.
2) بطل العلقمی، ج 2، ص 109 – 108؛ خصال صدوق، ج 1، ص 68؛ بحارالانوار، ج 22، ص 274.
3) بطل العلقمی، ج 3، ص 233 – 224؛ سردار کربلا، ص 240.
