توسل به قمر بنی‏هاشم با یاد امام زمان

نویسنده و پژوهشگری که خود از دلباختگان اهل‏بیت علیهم‏السلام به ویژه سقای کربلا حضرت اباالفضل العباس علیه‏السلام است، کرامتی را این گونه نقل می‏کرد:

پایانی‏ترین روزهای سال 1384 هجری شمسی بود، دلدادگان و هواداران سالار شهیدان اباعبدالله الحسین علیه‏السلام از اقصا نقاط دنیا خود را برای زیارت اربعین آماده می‏کردند، توفیق الهی شامل حالم شد و باب الحسین علیه‏السلام یعنی حضرت ابالفضل العباس علیه‏السلام ویزای زیارتی ما را نیز معجزه‏آسا امضا فرمود.

هنوز چند روز دیگر به اربعین باقی مانده بود، با گروهی از عاشقان و زایران حرم باصفای حسینی وارد کربلای معلا شدیم.

به راستی کشور عراق در تب و تاب دیگری بود، عاشقان فرزند زهرا علیهاالسلام از نقاط دور و نزدیک عراق عاشقانه با پای پیاده و با حال وصف‏ناپذیری، گام روی بال فرشتگان می‏نهادند و به سوی بین الحرمین در حرکت بودند، حال و هوای آنان قابل توصیف نبود. زایران ایرانی به حال آنها غبطه می‏خوردند، بیش از ده میلیون زایر در آن شرایط حساس و تهدیدهایی که از جانب وارثان یزیدها، شمرها، عمر سعدها و ابن‏زیادها داشتند، عاشقانه و بی‏پروا با گام‏های استوار راه می‏پیمودند تا با امام زمان خود همراه شده و در زیارت اربعین شرکت کنند.

به راستی قلم از بیان حال و هوای آنها ناتوان است، و حال آنها دیدنی است نه توصیف کردنی. آنان با عزاداری، سینه‏زنی، زنجیرزنی، قمه‏زنی و… خاطره‏ی

عاشورا را یکبار دیگر زنده کردند.

خدا را سپاسگزار بودم که لطفی در حق این‏جانب نمود که از نزدیک چنین منظره‏ی فراموش نشدنی را ببینیم. چند روزی که تحت قبه‏ی طلایی امام حسین علیه‏السلام و حضرت اباالفضل علیه‏السلام بودیم، از همه جا و همه‏ی برنامه‏ها بی‏خبر بودیم، از این رو برای خروج از کشور عراق با مشکلات جدی اداری آن کشور روبه‏رو شدیم.

از طرفی در میان آن همه زایر حل مشکل به صورت ظاهر غیرممکن بود، ولی برای دلداده‏ی خاندان عصمت علیهم‏السلام کی راه بسته است؟ در همان شرایط سخت از صمیم دل با عبارت خاصی دست توسل به دامن پرمهر قمر بنی‏هاشم اباالفضل العباس علیه‏السلام زدم و چند بار ذکر معروف توسل حضرتش را به صورت ذیل خواندم که:

»یا کاشف الکرب عن وجه الحسین علیه‏السلام اکشف کرب الغیبة عن وجه مولانا المهدی علیه‏السلام و کربی بحق أخیک الحسین علیه‏السلام«.

در این توسل، گرفتاری دوران غیبت مولایمان حضرت مهدی علیه‏السلام را پیشاپیش گرفتاری خود قرار دادم و به عمو جانش حضرت اباالفضل العباس علیه‏السلام متوسل شدم، مشکلات را به حضرتش واگذار نمودم و با خیال راحت و خاطری آسوده، از همه‏ی کارهای اداری صرف‏نظر کردم و به زیارت مشغول شدیم. تا این که به نجف اشرف زیارت امیرمؤمنان علی علیه‏السلام مشرف شدیم و از آنجا به بارگاه غریبانه‏ی کاظمین علیهماالسلام مشرف شدیم و با عنایت حضرت اباالفضل علیه‏السلام به طرف ایران حرکت کردیم و بی‏آن که با مشکلی روبه‏رو شویم به شهر مقدس قم، بارگاه باعظمت حضرت معصومه علیهاالسلام مشرف شدیم…