ادب اباالفضل العباس

خبر داری اباالفضل علیه‏السلام با این که برادر حسین علیه‏السلام است. چه ادبی دارد؟

الله اکبر! برادر، برادر حسین، ولی بالاخره حسین علیه‏السلام امام است. امام کجا؟ و غیر امام کجا؟!

نوشته‏اند: اباالفضل علیه‏السلام به ابی‏عبدالله علیه‏السلام برادر خطاب نکرد. خطابش همواره: «سیدی و مولای» بود.

در مقام ادب، جلوی امام حسین علیه‏السلام نمی‏نشست. شب عاشورا پروانه‏وار دور خیمه‏ی حرم حسین علیه‏السلام طوری حرکت می‏کرد تا اهل حرم دلشان آرام باشد، بدانند که حسین علیه‏السلام فدایی مثل قمر بنی‏هاشم علیه‏السلام دارد.

مسلمانان! شما هم جلوی روی امام، جلوی حکم خدا، جلوی علما و سادات ادب را از کف ندهید.

اصحاب حسین علیه‏السلام با این همه ادبی که دارند در عین حال، شک دارند که آیا حسین علیه‏السلام از ایشان راضی است یا نه؟

بنی‏هاشم و هم‏چنین اصحاب دیگر هم بدون اذن امام قدم از قدم برنمی‏دارند.

اگر می‏خواهند میدان بروند، می‏گویند: آقا! شما اجازه می‏دهید ما به میدان برویم، یا نه؟

شمشیر در دستش است، قدرت هم دارد، ولی بدون اذن، هیچ کاری نمی‏کند.

ای شیعه‏ی مسلمان! بدون اذن امام خود، کاری نباید انجام دهی، هیچ کاری، مگر یقین به رضایت امام داشته باشی.

وقتی که قمر بنی‏هاشم صلوات الله علیه خدمت برادر آمد و گفت: برادر صدای ناله‏ی عطش بچه‏ها مرا بیچاره کرده است، اجازه می‏دهی بروم و قدری آب بطلبم و برای اطفال آب بیاورم.

آقا اجازه داد، مشک را بر دوش گرفت به طرف میدان رفت، مقابل لشکر ایستاد، صدا زد: ایها الناس! خبرتان بدهم در خیمه‏ها کسی جز عده‏ای از زن‏ها و بچه‏های بی‏کس، نمانده است.