در کتب معتبر اهل سنت و تمام کتب شیعه، رفتار و حالات کفرآمیز معاویه از زمان پذیرش اجباری اسلام تا اعمال پس از فوت پیامبر صلی الله علیه و آله و در زمان خلفا، حضرت علی علیهالسلام، امام حسن مجتبی علیهالسلام و امام حسین علیهالسلام به تفصیل بیان شده است.
با توجه به این که در زمان قدرت معاویه احادیث بسیاری با پول و سیاست او جعل گردید و بدعتهای بسیاری پایهگذاری شد، تا آنجا که او با آن سابقه و با آن مسلمانی، در میان اهل سنت «خال المؤمنین» یا (دایی مؤمنین) لقب گرفت و کاتب وحی قلمداد گردید، و هر چه جنایت نمود به عنوان اجتهاد و تشخیص فردی او توجیه گردید.
به اختصار دلایلی را بر کفر و ملعون بودن معاویه از قرآن و روایات از منابع اهل سنت ذکر میکنیم.
در زمان فتح مکه ابوسفیان، پدر معاویه در مواجهه با دریای رحمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پس از آن ظلمها و شکنجههایی که بر مسلمین نموده بود، مورد عفو قرار گرفت و به اجبار اظهار اسلام نمود.
معاویه با شنیدن اظهار اسلام ابوسفیان نامهها برای پدر نوشت و او را توبیخ و سرزنش نمود که چرا مسلمان شدی.
آنگاه که اسلام در جزیرةالعرب و خارج آن گسترش یافت، خودش به ناچار اظهار اسلام نمود و به همین خاطر در بین مسلمین موهون بود.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به اصرار و تقاضای عمویشان عباس – هم چنان که مسلم و دیگران نوشتهاند – معاویه را کاتب بعضی مراسلات و نامههای خود نمودند تا از خجلت و شرمساری بیرون آید.
ثعلبی، فخر رازی و بسیاری از مفسران بزرگ اهل سنت در تفسیر آیه 60 سورهی بنیاسرائیل و ماجرای شجره ملعونه در قرآن – که میفرماید: (… و الشجرة الملعونة فی القرآن…) – رؤیای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را بیان کردهاند که بنیامیه مانند بوزینگان بر فراز منبر پیامبر بالا و پایین میرفتند.
قرآن، درخت نسل بنیامیه را به شجره ملعونه تشبیه نموده که اگر معاویه ریشهی آن نباشد، مسلما تنه و شاخه اصلی آن است.
خداوند متعال در سورهی احزاب میفرماید:
(ان الذین یؤذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الآخرة و اعد لهم عذابا مهینا) (1).
»به راستی کسانی که خداوند متعال و پیامبرش را آزار نمایند در دنیا و آخرت مورد لعنت خداوند قرار میگیرند و عذاب خوار کنندهای برای آنان فراهم شده است«.
آیا آزار امیرمؤمنان علی علیهالسلام و دو ریحانهی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله امام حسن و امام حسین علیهماالسلام و آزار و کشتار صحابهی خاص و مؤمنان راستین توسط معاویه، آزار و اذیت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نیست تا لعنت الهی را شامل حال او گرداند؟
آیات بسیاری که راجع به ظلم و ظالمین است و لعنت الهی را بر ظالمین تصریح مینماید و به صراحت حکم میکند که هر ظالمی ملعون است و هیچ کس نیست که ظلمهای آشکار معاویه را انکار نماید.
خداوند متعال در سورهی نساء میفرماید:
(و من یقتل مؤمنا متعمدا فجزاءه جهنم خالدین فیها و غضب الله علیه و لعنه و اعدله عذابا عظیما) (2).
»و هر کس مؤمنی را از روی عمد بکشد، پس جهنم جزای اوست که در آن جاودان خواهد ماند و غضب و لعنت خداوندی برای اوست و عذاب بزرگی در انتظار اوست«.
به صراحت تاریخ و کتب معتبر اهل سنت معاویه در قتل عام و خاص افراد بسیاری شرکت داشته است و امثال حجر بن عدی و همراهانش و نیز بسر بن ارطاة و سیهزار مؤمن همراهش و محمد بن ابیبکر و مالک اشتر و عمار یاسر و بسیاری دیگر را در جنگهای صفین و به صورتهای دیگر به قتل نرسانده است.
از همه مهمتر (بنا به روایت مسعودی، ابنعبدالبر، ابوالفرج اصفهانی، محمد بن سعد در «طبقات» سبط ابن جوزی و دیگران) به دستور و تطمیع معاویه امام حسن مجتبی علیهالسلام ریحانهی رسول الله صلی الله علیه و آله به دست همسرش اسماء جعده به وعدهی دریافت یکصد هزار درهم و ازدواج با یزید به شهادت نایل گردید.
از جمله دلایل آشکار بر کفر معاویه و ضرورت لعن معاویه، سب، شتم و لعن نمودن حضرت علی علیهالسلام توسط او و به امر او به طوری که به دستور او سالها بر فراز منابر، قنوت نمازها و خطبههای نماز جمعه (به روایت شیعه و اکثر علمای اهل سنت) این بدعت و عمل زشت انجام میشد و چه بسیار مسلمانان پاکدل که به جرم لعن ننمودن مولای متقیان علیهالسلام شکنجه گشتند و به قتل رسیدند.
به طور قطع کسی که امام الموحدین و امیرالمؤمنین، برادر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و همسر حضرت زهرا علیهاالسلام را در زمان حیات و پس از مرگ سب و لعن نماید، یا امر
به آن کند، ملعون و کافر است؛ زیرا علمای بزرگ اهل سنت با الفاظ گوناگون از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل کردهاند که حضرتش فرمود:
من سب علیا فقد سبنی و من سبنی فقد سب الله.
هر که علی علیهالسلام را دشنام دهد مرا دشنام نموده و هر کس مرا سب و شتم نماید، خداوند متعال را دشنام داده است.
تا جایی که ابنحجر هیثمی در «صواعق المحرقه» از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله چنین روایت را نقل نموده که آن حضرت فرمود:
من سب اهل بیتی فانما یرتد عن الله و الاسلام و من آذانی فی عترتی فعلیه لعنة الله.
هر کس اهلبیت مرا دشنام دهد، نسبت به خداوند متعال و اسلام مرتد شده است و هر کس در خاندان من، مرا آزار دهد، پس لعنت خداوندی بر او باد.
احمد حنبل نیز در «مسند» خود به طرق متعدد نقل نموده که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:
من آذی علیا بعث یوم القیامة یهودیا او نصرانیا.
هر که علی علیهالسلام را آزار نماید، روز قیامت یهودی، یا نصرانی برانگیخته خواهد شد.
بنابراین، سب، لعن و دشنام به علی علیهالسلام دشنام به پیامبر صلی الله علیه و آله و پروردگار است.
و به طور مسلم از ضروریات دین مقدس اسلام این است که هر کس به پیامبر و خداوند دشنام دهد، کافر، نجس و قتلش هم واجب است، در نتیجه معاویه ملعون و کافر است. (3).
1) سورهی احزاب آیهی 57.
2) سورهی نساء آیهی 93.
3) برگرفته از کتاب «پرتوی از غدیر» ص 273 – 224، اثر ارزشمند دانشمند محترم حضرت آیتالله مهدی حائری تهرانی رضوان الله تعالی علیه.
