معجزه‏ی علی سخنان اوست

ما معجزات علی علیه‏السلام را… یعنی آن کارهای عاجزکننده، آن جلوه‏های عقل‏ربا و مردافکنی علی علیه‏السلام را در کتاب‏ها خوانده‏ایم. اما در این گفتار، کلمه‏ای از آن یاد نخواهیم کرد، زیرا علی علیه‏السلام را غنی‏تر و بی‏نیازتر از این حکایت‏ها و روایت‏ها می‏دانیم.

ما تنها به یک معجزه از علی علیه‏السلام قناعت می‏کنیم، معجزه‏ای که همه می‏توانند راز اعجازش را ادراک کنند.

معجزه‏ای که در انتهای سیزده قرن و نیم، هم چنان معجزه مانده است و هم چنان دیگران را از آوردن همانند آن، عاجز گذاشته است.

معجزه‏ی علی علیه‏السلام سخنان اوست و همین معجزه علی علیه‏السلام را بس است.

»نهج‏البلاغه» تا این تاریخ بیش از صد بار به چاپ رسیده و بیش از هزاران بار در جراید ایران و کشورهای دیگر نقل شده و به وسیله‏ی رادیوهای جهان بر امواج برق نشسته و گیتی را فراگرفته است.

علی علیه‏السلام را مظهر العجایب و مظهر الغرایب می‏نامند.

مردم از علی علیه‏السلام آنقدر بدایع و معجزات دیدند که وی را به خدایی ستودند.

درباره‏ی علی علیه‏السلام آن دسته‏ی افراط کار و ناپخته که نمی‏توانستند نمی‏گردد مرد پنهان بر زیر زبان خویش است.

اما آن سه کلمه که در آداب و منش‏های انسانیت است، این است:

امنن علی من شئت تکن امیره، و استغن عمن شئت، تکن نظیره، و احتج الی من شئت تکن اسیره.

به هر کس کمک کنی و او را در گرو منت خود درآوری، امیر و آقا بر او خواهی بود. از هر کس اظهار بی‏نیازی کنی همتای او خواهی بود و به هر کس اظهار نیازمندی کردی، گرفتار و اسیر دست او خواهی بود.