در پیشگاه حضرت ابوالفضل

علاقه و محبت فوق‏العاده مرحوم آیت الله کوهستانی به اسوه شجاعت و وفا یعنی حضرت عباس بن علی (علیه‏السلام) نشان از عشق و ارادت خالص ایشان به اهل‏بیت عصمت و طهارت دارد. معظم له نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسیار ابراز خضوع و ادب می‏کرد و از معرفت و ایثار و جانبازی حضرت سخن به میان می‏آورد و آن حضرت را الگوی ایمان و صفات ارزشمند انسان کامل می‏دانست.

در سایه همین معرفت ژرف شیفتگی و ارادت ایشان به حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) قابل توصیف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعی بسیار اشک می‏ریخت از فرط علاقه غالبا به وعاظی که در محضرشان روضه می‏خواندند سفارش می‏نمود که روضه حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) را بخوانند و گاه که خود به منبر می‏رفتند روضه آن حضرت را می‏خواندند به طوری که بعضی از مستمعین از روی مزاح می‏گفتند که آقاجان غیر از حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) روضه‏

دیگری بلد نیست.

راستی معظم له شیفته و دل داده قمر بنی‏هاشم علم‏دار کربلا بود تا حدی که فرزند عزیزش از والده مکرمه خود نقل می‏کند. زمانی که به همراه آقا در نجف اقامت داشتیم هر گاه ایام زیارتی به کربلا مشرف می‏شدیم آقا به ما می‏گفت: وقتی به زیارت مشرف می‏شوید نخست بچه‏ها را به زیارت حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) برده و بعد به زیارت امام حسین (علیه‏السلام) ببر چون بچه‏های من متعلق به آن حضرت‏اند.

ارادت و خاکساری همراه با ادب معظم له تنها به شخص آن مظهر ایمان و بزرگواری نبود بلکه هر آن چه که متعلق به او و نشانی از آن عبد صالح خدا داشت نزد ایشان از جایگاه ویژه برخوردار بود. از این رو احترامش نسبت به علمی که نشانه علم‏داری علم‏دار کربلا در عزاداری‏ها مورد استفاده قرار می‏گیرد وصف نشدنی بود. در مراسم دسته روی و عزاداری سیدالشهدا (علیه‏السلام) معظم له با پای برهنه به دنبال علم راه می‏افتاد حتی در سرمای زمستان که گاه همراه با برف و باران بود کفش را از پای در می‏آورد و بدین طریق ارادت خالصانه خود را به مقام والای آن حضرت ابراز می‏نمود.

گفتنی است که در کوهستان طبق سنت دیرین رسم بر این است که در دهه عاشورا عزاداری روز هفتم محرم به نام حضرت عباس (علیه‏السلام) است «و ظاهرا به خاطر آن که روز هفتم آب را بر امام حسین (علیه‏السلام) و اهل‏بیت او بستند» و مراسم آن طبق رسم خاصی صبح روز هفتم آغاز می‏شود. مردم صبح زود در تکیه حسینی اجتماع می‏کنند و علمی را به نشانه علم حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) با تشریفات ویژه‏ای درست می‏کنند و پس از روضه آن‏

حضرت علم را جهت تبرک در تمام منازل محل گردش می‏دهند و مردم نیز نذرهای خود را به علمدار و همراهان هدیه می‏کنند. طبق فرموده مرحوم آیت الله کوهستانی نخست جهت تکریم و احترام علم را به سمت بیت یکی از علمای گذشته محل که در واقع جد مادری‏شان نیز بود و سپس به طرف منزل معظم له حرکت می‏کردند.

مرحوم کوهستانی در این مراسم با نهایت خضوع و احترام شرکت می‏نمود و به همراه علم با مردم با پای برهنه به سمت منزل آن عالم به راه می‏افتاد و پس از ذکر توسل مختصر در بیت آن عامل بزرگوار علم را به سمت بیت ایشان می‏آوردند. که معظم له به جهت استقبال از عزادارن خود را زودتر به منزل می‏رسانید وقتی که علم نزدیک بیت ایشان می‏رسید معظم له دست‏ها را در حالی که به آستین کشیده بود می‏گشود و با خضوع و ادب زیاد علم را در آغوش خود می‏کشید و آن را می‏بوسید. گویا خود حضرت ابوالفضل (علیه‏السلام) را می‏بوسد آن گاه علم وارد منزل ایشان می‏شد و پس از روضه مختصر که توسط واعظ در بیت معظم له خوانده می‏شد علم را به تمام منازل محل گردش می‏دادند.

این سنت حسنه همچنان ادامه دارد و مردم برای آن روز احترام ویژه‏ای قائل هستند و در آن روز به احترام آقا ابوالفضل (علیه‏السلام) اغلب دست از کار می‏کشند و به عزاداری می‏پردازند و در تمام مجالس روضه آن روز مصیبت آن حضرت خوانده می‏شود.