حجةالاسلام والمسلمین آقای حاج سید محمد باقر موسوی گلپایگانی، فرزند مرحوم آیتالله العظمی آقای حاج سید محمدرضا گلپایگانی «قدس سره«، در تاریخ 7 ذی قعدة الحرام 1414 ق برابر 29 فروردین 1373 ش، از حجةالاسلام رضوانی نمایندهی شیراز نقل کردند که گفت: من به خواندن صلوات خواجه نصیرالدین طوسی «قدس سره» (1) مداومت داشتم، شبی حضرت خاتم الأنبیاء محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله و سلم را در خواب دیدم، فرمود: صلوات را بخوان! خواندم، حضرت فرمودند: درست نیست! چند مرتبه دیگر خواندم، ولی پس از اتمام هر یک باز میفرمود: درست نیست! عرض کردم: چرا درست نیست؟! فرمود: بعد از کلمهی «و الشجاعة الحسینیة«، بگویید: «و الغیرة العباسیة«.
قسمت مورد نظر از متن صلوات خواجه نصیر، تیمنا ذکر میشود
اللهم صل و سلم وزد و بارک علی صاحب الدعوة النبویة و الصولة الحیدریة و العصمة الفاطمیة و الحلم الحسنیة و الشجاعة الحسینیة و العبادة السجادیة و المآثر الباقریة و الآثار الجعفریة و العلوم الکاظمیة و الحجج الرضویة و الجود التقویة و النقاوة النقویة و الهیبة العسکریة القائم بالحق و الداعی الی الصدق المطلق کلمة الله و أمان الله و حجة الله القائم بالحق بأمر الله المقسط لدین الله و الذاب عن حرم الله قاطع البرهان و خلیفة الرحمن و مظهر الایمان و سید الانس و الجان امام السر و العلن الامام بالحق أبیالقاسم محمد بن الحسن صاحب العصر و الزمان صلوات الله و سلامه علیه و علیهم أجمعین.
الصلاة و السلام علیک یا وصی الحسین و الخلف الصالح یا امام زماننا أیها القائم المنتظر المهدی یابن رسول الله یابن أمیرالمؤمنین یا حجةالله علی خلقه یا سیدنا و مولانا انا توجهنا و استشفعنا و توسلنا بک الی الله و قدمناک بین یدی حاجاتنا فی الدنیا و الآخرة یا وجیها عند الله اشفع لنا عند الله بحقک و بحق أجدادک من الأئمة المعصومین.
1) عالم قدوس، خواجه نصیرالدین محمد بن محمد بن حسن جهرودی طوسی – معروف به خواجه نصیر طوسی – کنیهاش ابوجعفر، لقبش نصیرالدین طوسی، شهرتش خواجه، اصلش از بلدهی جهرود (از مضافات قم(، بنا به قولی در سال 595 و بنا بر مشهور در 11 جمادیالاولی سال 597 ه. ق در طوس متولد گردیده است. وفات خواجه نیز به قول بعضی در سال 673 و به زعم دیگری 675 رخ داده است، لکن موافق قول مشهور و اکثر، روز عید غدیر 672 ق در بغداد درگذشته است. به موجب وصیت، جنازهی وی را به مشهد کاظمین علیهمالسلام نقل کردند و در پایین پای آن دو امام همام علیهمالسلام به خاک سپردند و بر لوح قبرش این آیهی شریفه از سورهی کهف را نوشتند: (و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید) (ر. ک، ریحانةالأدب: میرزا محمدعلی مدرس تبریزی، ج 2، ص 171 و 181، از انتشارات کتابفروشی خیام، چاپ دوم(.
