وفات سید بطحاء حضرت ابوطالب علیهالسلام روز 26 رجب سال دهم بعثت، اتفاق افتاد. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در مصیبت آن حضرت بگریست و چون جنازهاش را حمل میکردند آن حضرت، از پیش روی جنازهی او میرفت و میفرمود: ای عم بزرگوار، صلهی رحم کردهای و در کار من هیچ کوتاهی نکردهای، خدا تو را جزای خیر دهد.
بعد از سه روز و به روایتی 35 روز، وفات حضرت خدیجه علیهاالسلام واقع شد و حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم او را با دست خویش در حجون مکه، دفن کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بعد از وفات حضرت ابوطالب و خدیجه علیهمالسلام چندان غمناک بود، که از خانه کمتر بیرون میآمد، و از این جهت آن سال را، عام الحزن نام نهاد. بعد از رحلت حضرت ابوطالب علیهالسلام مشرکین عرب به دشمنی آن حضرت بیفزودند و به آزار آن حضرت پرداختند، چنان که یکی از سفهای قوم به اغوای آن جماعت روزی مشتی خاک بر سر مبارک رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ریخت و آن حضرت جز صبر چارهای نداشت. (1).
در خور ذکر است که دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت در طول تاریخ مرثیهها و مدایح بسیاری دربارهی حضرت ابوطالب علیهالسلام سرودهاند، که ما برای زینت کتاب یک رباعی از امام المتقین و سیدالموحدین امیرالمؤمنین علیهالسلام را در مدح آن حضرت میآوریم:
أباطالب عصمة المستجیر
و غیث المحول و نور الظلم
لقد هد فقدک اهل الحفاظ
لقد کنت للمصطفی خیر عم (2).
1) منتهی الآمال: شیخ عباس قمی، جلد 1 ص 37 چاپ علمیهی اسلامیه.
2) وقایع الایام: حاج شیخ عباس قمی ص 327.
