امان خدا بهتر از امان پسر سمیه

عبدالله بن ابی‏محل بن حزام برادرزاده‏ی حضرت ام‏البنین علیهاالسلام بود، او پیش خود نزد ابن‏زیاد رفت و برای پسر عمه‏های خود حضرت عباس علیه‏السلام و برادرانش؛ عبدالله، جعفر و عثمان، امان نامه گرفت، سپس آن را به غلامش به نام کرمان داد تا به عباس علیه‏السلام و برادرانش برساند، کرمان به کربلا آمد، یک راست به جانب خیمه‏گاه امام حسین علیه‏السلام رفت، و عباس علیه‏السلام و برادرانش را دید و امان نامه را به آنها داد و گفت: «این امان نامه را (پسر) دائیتان عبدالله، برای شما فرستاده است.»

حضرت عباس علیه‏السلام و برادرانش به کرمان گفتند: «سلام ما را به دائیمان برسان و بگو:

امان الله خیر من امان ابن سمیه؛

امان خدا بهتر از امان پسر سمیه (زن بدکار) است. (1).

یعنی ما نجیب‏زاده و از خاندان آزاده و سرافراز هستیم، هرگز تن به دئانت و ذلت نمی‏دهیم، و به خاطر چند روزه‏ی دنیا، از زیر پرچم سربلند حق، به زیر پرچم ننگین ظلم و ستم نمی‏رویم.

در اینجا نیز عباس علیه‏السلام بر سکوی افتخار و قهرمانی، راست قامت ایستاد، و در برابر پستی‏ها قد خم نکرد و دنیا را بر آخرت ترجیح نداد.

1) کامل ابن‏اثیر، ج 4، ص 23 – تاریخ طبری، ج 6، ص 236 – اعیان الشیعه، ط جدید، ج 7، ص 430.