مطابق بعضی از روایات؛ در آن هنگام که حضرت علی علیهالسلام در بستر شهادت آرمیده بود (روز 19 تا شب 21 سال 40 هـ ق) عباس علیهالسلام را به
حضور طلبید و او را به سینهاش چسبانید و فرمود: «پسرم! به زودی در روز قیامت به وسیلهی تو چشمم روشن میگردد؛
اذا کان یوم عاشورا و دخلت المشرعة، ایاک ان تشرب الماء و اخوک الحسین عطشان؛
هرگاه روز عاشورا فرارسید و بر شریعهی آب وارد شدی: مبادا از آب بنوشی در حالی که برادرت تشنه است. (1).
حضرت عباس علیهالسلام به این وصیت عمل کرد، تا آنجا که فرمود:
و الله لا اذوق الماء و سیدی الحسین عطشانا؛
سوگند به خدا از آب نمیچشم، با اینکه آقایم حسین علیهالسلام تشنه است. (2).
به این ترتیب حضرت عباس علیهالسلام زندگی درخشان خود را در عصر پدر، با کمال درایت، صلابت و وفاداری به پدر، به پایان رسانید، در کنار بستر پدر، وصیتهای پدر را شنید و به خاطر سپرد و تصمیم گرفت؛ همچون زمان پدر، یار باوفا و راستین برای امام بعد از او یعنی امام حسن مجتبی علیهالسلام باشد و تا آخرین توان خود، از حریم اسلام و امامت، دفاع کند.
1) ترجمه مقتل الحسین ابیمخنف، ص 97.
2) معالی السبطین، ج 1، ص 454 – النقد النزیه، از: علامه شیخ عبدالحسین حلی، ج 1، ص 100.
