عصر خلافت عثمان بود، ماه شعبان سال 26 هجرت فرارسید، جهان اسلام و مدینهی منوره در انتظار طلوع ماه وجود حضرت عباس علیهالسلام به سر میبرد، روز چهارم این ماه، آن ماه درخشان در خانهی امیرمؤمنان علی علیهالسلام طلوع کرد، و آن خانه را رونقی دیگر بخشید، کودکی به دنیا آمد که صورتی بسیار زیبا و چهرهای خوش قامت، و سیرتی بسیار نیک داشت، به راستی فرزند علی علیهالسلام و آیینهی جمال و کمال علی علیهالسلام بود، و کانون خاندان نبوت و ولادت را روشنی بخشید، و گلی خوشبو
و خوش رنگ از درخت ولایت شکفته شد، زمین و زمان بر این نوگل باغ فتوت بالیدند، و بر حسن و ملاحت او نازیدند.
حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به اتفاق جهان میتوان گرفت
آثار عظمت، صلابت، شجاعت و قوت قلب از همان کودکی از چهرهی زیبای عباس علیهالسلام دیده میشد، (1) چه بهتر که به اشعار پر محتوای زیر، در وصف این نوزاد فوق العاده، گوش جان بسپریم:
فخر اگر دارد زمین بر آسمان هفتمین
زیبد از میلاد فرزند امیرالمؤمنین
آفتابی تابناک از برج عصمت رخ نمود
کز فروغش ذرهای مهر است بر چرخ برین
محفل تبریک را در پیشگاه مرتضی
با تمام قدسیان کرده بپا روح الامین
بشنو از اوج فلک، موج ملک گوید به وجد
بارک الله، مرحبا، احسن، تبارک، آفرین
گر قضا ماه بنیهاشم لقب دادش رواست
دارد از مهر حسینی نور یزدان بر جبین
خادمش یاللعجب پای قدر در آسمان
قدرتش یا حبذا دست قضا در آستین
سر بنه بر آستانش ای که میجویی بهشت
هذه جنات عدن فادخلوها خالدین
مولدش دانی پس از میلاد شاه دین چرا؟ (2).
تالی مهر است مه در چشم مرد نکته بین
عز عصمت شد قرین، گفتا قضا؛ نعم القران
مهر و مه را شد قران گوید قدر؛ نعم القرین
خسرو لب تشنگان را این برادر بد چنانک
مصطفی را مرتضی در راه دین نعم المعین
باید آری چون ابوالفضل از علی مرتضی
والدی را آن چنان مولود میباید چنین
تا ابد زین نور روشن، چشم شاه اولیا
جاودان از این کرامت شادمان امالبنین
رحمت بیحد نثار بارگاهش از خدای
هر زمان صبح و پسین تا صبح روز واپسین
مرحبا و آفرین بر خالق نور آفرین
کاین چنین نوری فروآورد از لوح بر زمین
1) العباس، تألیف سید عبدالرزاق مقرم، ص 74، به نقل از انیس الشیعه علامه سید عبدالحسین هندی – تنقیح المقال، ج 2، ص 128 – اعیان الشیعة، ط جدید، ج 7، ص 429.
2) منظور از شاه دین، در اینجا امام حسین علیهالسلام است که در روز سوم شعبان سال چهارم هجرت متولد شد.
