یکی از القاب حضرت عباس علیهالسلام این بود که به او «ظهر الولایة» (کمر و پشت ولایت) میگفتند زیرا همان گونه که کمر، انسان را راست قامت نگه میدارد و پشتوانه محکمی برای حرکت انسانی است.
حضرت عباس علیهالسلام نیز چنین نقشی برای نگهبانی از حریم ولایت و امامت بود. به راستی پشت و پناه ولایت امر بود و تا آخرین حد توان از او و آرمانهایش پشتیبانی کرد، و شایستهی این شعر معروف سعدی است که در تمجید پیامبر صلی الله علیه و آله گفت:
چه غم دیوار امت را که باشد چون تو پشتیبان
چه باک از موج بحر، آن را که باشد نوح کشتیبان
از این رو وقتی که به شهادت رسید، امام حسین علیهالسلام به بالینش آمد و فرمود:
الان انکسر ظهری و قلت حیلتی؛
اکنون پشتم شکست و چارهام کم شد. (1).
بگفتمش کای سپهدار قبیله
ز مرگت مر مرا کم گشت حیله
شکستی پشتم ای شمشاد قامت
نمیباید درستی تا قیامت
دریغ از بازوی زور آزمایت
دریغ از پنجهی خیبر گشایت
دریغ از اهلبیت بیپناهم
دریغ از یاور و میر سپاهم
1) نفس المهموم، ص 179.