در روز عاشورا پرچم بزرگ حسین علیهالسلام در دست حضرت عباس علیهالسلام بود. در جنگهای قدیم؛ پرچمداری از موقعیت خاصی برخوردار بود. زیرا سرنگونی پرچم دلیل شکست بود و موجب تضعیف روحیهی رزمندگان تحت آن پرچم میشد.
حضرت عباس علیهالسلام تا دست در بدن داشت، پرچم را سرافراز نگهداشت. حتی طبق پارهای از روایات، همچون عمویش جعفر طیار با کمک دو بازوی بریدهاش پرچم را به سینهاش چسباند و نگهداشت و قوت مرکز فرماندهی را با این کار حفظ کرد تا هنگامی که عمود آهنین بر سرش زدند و از پشت اسب به زمین افتاد، در حقیقت او با پرچمش با هم به زمین افتادند. (1).
برای دریافت بیشتر از پرچمداری عظیم حضرت عباس علیهالسلام نظر شما را به حادثهی عجیب زیر جلب میکنیم:
در نقلهای تاریخی آمده: هنگامی که وسایل غارت شده از شهدای کربلا را به شام نزد یزید بردند، در میان آنها پرچم
بزرگی وجود داشت، یزید و حاضران بهت زده دیدند. همهی پرچم سوراخ و آسیب دیده ولی دستگیرهی آن سالم است. یزید از روی حیرت و تعجب پرسید: «این پرچم را چه کسی حمل میکرد؟»
گفتند: عباس پسر علی علیهالسلام.
یزید از روی حیرت و تجلیل از پرچمدار، سه بار برخاست و نشست و به حاضران گفت:
انظروا الی هذا العلم فانه لم یسلم من الطعن و الضرب، الا مقبض الید التی تحمله؛
به این پرچم بنگرید که بر اثر صدمات و ضربهها هیچ جای آن سالم نمانده جز دستگیرهی آن که پرچمدار آن را با دست حمل میکرده است.) یعنی سالم ماندن دستگیره نشان میدهد که پرچمدار، تیرها و ضربهها را که بر دستش وارد میشد تحمل کرده و پرچم را رها نساخته است(.
سپس گفت:
ابیت اللعن یا عباس، هکذا یکون وفاء الاخ لاخیه؛
ای عباس! با این جوانمردی، لعن و ناسزا را از خود دور ساختی،) و هرگز روا نیست کسی به تو ناسزا گوید) این است معنی وفای برادر نسبت به برادرش. (2).
1) معالی السبطین، ج 1، ص 440.
2) دین و تمدین، از: محمدعلی حومانی لبنانی، ج 1 ، ص 288.
