مؤثر (ایثارگر)

فداکاری عباس علیه‏السلام در حد ایثار بود. ایثار یعنی آنچه را خود لازم دارد به دیگران می‏بخشد، مانند گرسنه‏ای که غذای مورد نیاز خود را به فقیر می‏دهد، بنابراین ایثار مرحله‏ای بالاتر از سخاوت است.

حضرت عباس علیه‏السلام به پیروی از پدر و برادرانش حسن

و حسین علیهما‏السلام در راه حق، ایثارگر بود و به راستی که در این راستا از همه چیز خود گذشت و آنچه داشت در طبق اخلاص نهاده و به پیشگاه خداوند اهدا کرد. امان نامه‏ی دشمن را رد کرد و استوار و ثابت قدم از حق دفاع نمود.

ایثار او تا آنجا بود که جیره‏ی آب خود را برای دیگران می‏گذاشت، با اینکه سخت تشنه بود در کنار شریعه‏ی فرات به خاطر آنکه برادرش تشنه است، آب ننوشید. دستهایش را قبل از خود ایثار کرد. خداوند در قرآن، انصار (مسلمانان مدینه) را به خاطر آنکه مهاجران (مسلمانان مکه) را بر خود مقدم داشتند، تمجید می‏کند و ایثارگر می‏خواند:

و یؤثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصة؛

آنها (در غذا رسانی و مسکن) مهاجران را بر خود مقدم می‏دارند، گرچه خود به شدت فقیر هستند. (حشر – 9)

عباس علیه‏السلام با اینکه به شدت تشنه بود، دیگران را بر خود مقدم داشت.

او سه برادرش را جلوتر از خود به میدان فرستاد و ایثار کرد و طبق بعضی از روایات، دو پسرش به نام عبدالله و محمد را که نوجوان بودند، به میدان فرستاد و هر دو در کربلا شهید شدند. (1).

1) اعیان الشیعه، چاپ جدید، ج 1، ص 610.