قدمگاه حضرت عباس در شیراز

در بعضی اخبار وارد شده که خداوند را مکان‏هایی است که عبادت کردن در آن مکان‏ها را دوست می‏دارد، و وجود امثال این اماکن از الطاف غیبیه‏ی الهیه است که درماندگان و اشخاص مریض و مظلوم و خائف و نظایر آنها بدانجا پناه می‏برند و حاجت خویش را به وسیله‏ی یکی از بزرگان از خداوند مسئلت می‏کنند، و غالبا نیز با حاجت برآورده شده و عافیت و آسودگی خاطر مراجعت می‏کنند. یکی از آنها همین مکانی است که به قدمگاه حضرت عباس علیه‏السلام معروف است.

آنچه از قدما و بعض کتب که درباره‏ی شیراز نوشته شده است به دست آمده این است که این زمین، منطقه‏ای پر گیاه و خوش آب و هوا بوده و ملک مرحوم حاج محمداسماعیل زارع، فرزند مرحوم حاج عبدالنبی، محسوب می‏شده است و ایل قشقایی هنگام ییلاق و قشلاق در آنجا توقف می‏کرده‏اند. یک سال محمد قلیخان ایلخانی (متوفی سال 1283 ق(، که ابنیه و آثار خیریه‏ی او از مسجد و حسینیه و حمام و باغ و غیر آنها در شیراز معروف بوده و یاد وی در کتاب «آثار عجم» آمده است، در این سرزمین توقف می‏کند. او جوانی داشته که سخت مریض می‏شود و مشرف به مرگ می‏شود. مادرش چون از حیات او مأیوس می‏گردد به گوشه‏ای خلوت صحرا رفته و با گریه و زاری به حضرت عباس علیه‏السلام توسل می‏جوید. در بین توسل، از کثرت گریه از حال رفته، و می‏شنود که گوینده‏ای می‏گوید: فرزند تو خوب شد! برمی‏خیزد به چادر می‏آید و فرزندش را صحیح و سالم می‏یابد. شفای فرزند خویش را از برکت حضرت عباس علیه‏السلام دانسته و ماجرا را به عرض پدر وی می‏رساند.

محمد قلیخان ایلخانی، درصدد خرید زمین از مرحوم حاج محمداسماعیل

برآمده، مالک آن یک فیمان زمین، که عبارت از 2361 متر باشد، تقدیم حضرت عباس علیه‏السلام می‏کند و می‏گوید: من هم در این کار خیر سهیم باشم. امر می‏کند همانجا که آن زن متوسل شده بوده، بنایی برپا کنند تا هر کس بخواهد توجهی کند به آنجا برود. لذا به مرور آن محل به قدمگاه حضرت عباس علیه‏السلام معروف شده و حالیه، غالبا مردم با نذورات و ذبح گوسفند و اطعام طعام به آنجا می‏آیند و روزهای شنبه جمعیت کثیری در آن مکان جمع می‏شوند و غالبا نیز با حوائج برآورده شده مراجعت می‏کنند. مسجدی هم در سال 1367 ق در نزدیکی آن بنا تأسیس شده است. (1).

1) حیاة العباس، شیخ محمدجعفر شاملی، ص 71.