عبیدالله

انسانی شایسته و ارجمند که عالمان نسب شناس و مورخان اندیشمند با عبارات پر ارزش خود شخصیت وی را ستوده و او را سرآمد معاصران دانسته‏اند.

عبیدالله همراه مادر خود «لبابه» از کربلا به مدینه بازگشت و پس از

چندی مدارج کمال و قله‏های ترقی را یکی پس از دیگری طی کرد و عالمی نامدار و شایسته شد. وی از صورتی زیبا و صفاتی ملکوتی بهره‏مند بود و هماره در سختیها و مشکلات پناه مردم محسوب می‏شد. یار و همراه ستمدیدگان و غمخوار مظلومان بود و در مصایب و دشواریها، فریادرسی مهربان برای آنان بود.

وی صاحب فرزندان و نوادگانی با عظمت شد که همگی در شمار عالمان برجسته‏ی شیعه و مروجان نامدار اسلام جای گرفتند. دیری نپایید که عبیدالله و فرزندانش چنان جایگاهی در جامعه یافتند که در بزرعه، مصر، طهریه، قم، شیراز، ارجان (بهبهان(، یمن، حزان، مغرب اقصی و دمیاط، داوری و رهبری مسلمانان را عهده‏دار شدند. مرجع قضاوت مردم و محل اطمینان و پناه آنان شده و از مهر و محبت بسیاری بهره‏مند شدند. (1).

عبیدالله از افتخار دیگری نیز بهره داشت. وی داماد امام حسن علیه‏السلام بود و نزد امام سجاد، ارزش وافری داشت، به طوری که وقتی نگاه آن حضرت بر سیمای عبیدالله می‏نشست، مرواریدهای اشک بر چهره‏ی امام نمایان

می‏شد و با حزنی جانسوز و دردافروز می‏فرمود:

»مقام و عظمت پدر او را در واقعه‏ی عاشورا به یاد می‏آورم و نمی‏توانم اختیار خود را نگهدارم«. (2).

1) »شجره‏ی عباسیه» اثری نفیس و گرانبها از مرحوم آیت‏الله العظمی مرعشی نجفی قدس سره است که در آن نام فرزندان و نوادگان عباس علیه‏السلام به چشم می‏خورد. این نوشته‏ی ارزشمند قسمتی از کتاب «شجرات آل الرسول» بوده که از آثار گرانسنگ و جاودان در معرفی سادات جهان و بیان ریشه‏ی آنان محسوب می‏شود. مراجعه به این کتاب پربها فضایی پر فروغ و با عظمت در برابر دیدگان محققان و علاقه‏مندان می‏گشاید.

2) سردار کربلا، ص 342.