امام صادق علیهالسلام در زیارت عموی خود حضرت اباالفضل میفرماید:
»السلام علیک ایها العبد الصالح.»
سلام بر تو ای بندهی صالح خدا.
حضرت با این توصیف دلنشین، حلقهای طلایی بین عباس علیهالسلام و خداوند متعال بیان میکند تا بدین طریق اتصال او را با مبدا لایزال الهی ترسیم کرده، مقام والای وی را گوشزد کند.
امام علیهالسلام با عبد خواندن عمویش راه صلاح و رستگاری انسان را معرفی میکند و سپس با «صالح» شمردن اعمال و کردار وی قدمگاه نگاه آدمی را به آن انسان آسمانی روشن میفرماید.
عبودیت مقامی است که خداوند حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و دیگر انبیای
بزرگ را بدان منصف دانسته است. (1).
آری ورای چنین لقبی مهرافروز، که امامی معصوم علیهالسلام به حضرت عباس علیهالسلام داده است، حقایقی ژرف و مطالبی والا وجود دارد. امام ششم علیهالسلام حضرت عباس را با صفتی مخاطب قرار داده که خداوند متعال، انبیا و مبلغان شرایع آسمانی را بدان توصیف کرده، بدین وسیله رضایت خویش از آنان را بیان کرده است. (2).
1) سبحان الذی اسری بعبده، لیلا من المسجد الحرام الی المسجد الاقصی (اسراء / 1) و اذکر عبدنا داود (ص / 17) و اذکر عبدنا ابراهیم و اسحاق و یعقوب اولی الایدی و الابصار (ص / 45(.
2) العباس، ص 124، عباس بن علی، ص 56.
