شهادت امیرالمؤمنین علی

شهادت علی علیه‏السلام، نمایش عدل انسانیت، در تاریخ بشر است. حیات علی علیه‏السلام عدل بود و مماتش نیز عدل بود و خودش مجموعه‏ای از صفات اضداد.

شهادت علی علیه‏السلام را نمی‏توان مرگ دانست؛ شهادت حضرت، حیاتی بالاتر از این حیات ظاهر بود، ولی مردم ظاهر بین شهادت او را مرگ دانستند. مرگ برای همه‏ی افراد بشر می‏باشد، ولی مرگی که عدالت را نشان دهد، تنها مرگ علی علیه‏السلام بود و بس؛ مرگی که در میان همه‏ی مرگها نظیر ندارد! حیات علی علیه‏السلام نظیر نداشت و مماتش نیز بی‏نظیر بود. علی علیه‏السلام قاتل خود را می‏شناخت، از قصد وی آگاه بود و می‏توانست او را اعدام کند و یا به منطقه‏ای دور تبعیدش کند و از عنوان ثانوی استفاده کند، و جان خود را از مرگ نجات دهد، ولی عدل، برای قصد جنایت جریمه و کیفری قائل نیست، و علی الگو بود.

حضرتش روزی در حمام بود، صدای دو فرزندش حسن و حسین علیهم‏السلام را از سر بینه شنید، بیرون آمد و پرسید: این جا چه می‏کنید؟

– دیدیم این فاجر، ابن‏ملجم، پشت سر شماست، بر جان شما بیمناک شدیم، آمدیم برای محافظت.

– کاری به کارش نداشته باشید…!

قتل علی علیه‏السلام بزرگترین جنایت بشری است، و قاتل او بزرگترین جانی در تاریخ بشر، قاتلی که آزاری از علی علیه‏السلام ندیده و رنجی نکشیده و تلخی نچشیده، و علی علیه‏السلام برای او سراپا مهر بوده، خیر بوده، سود بوده، و او چنین جنایتی ناجوانمردانه را مرتکب می‏شود! در مسجد! در ماه مبارک رمضان! در شب قدر!

تف باد بر چنین بشر! تف باد بر این اندیشه‏ی پلید! تف باد بر چرخ گردون! در سحرگاه نوزدهم ماه رمضان، سال چهلم هجرت، در مسجد کوفه، این جنایت رخ داد و پاکیزه‏ترین خلق خدا با ضربت شمشیری بر فرقش، در خاک و خون غلتید و بهترین خلق به دست بدترین خلق کشته شد.

سه روز حضرتش زنده ماند، و او یقینا اگر بدرود حیات نمی‏گفت، ضارب را مورد عفو قرار می‏داد. در آن سه روز سفارش قاتل را می‏نمود: مبادا شکنجه‏اش کنید،

کتکش بزنید، دشنامش دهید! در موقع قصاص بیش از یک ضربت شمشیر نزنید. قصاص قاتل، حق شهید نیست، حق بازماندگان است و حق زنده‏هاست، چون حیات بشری بدان بستگی دارد. وصیتش به بنی‏هاشم این بود که مبادا بگویید امیرالمؤمنین علیه‏السلام را کشتند و خونریزی کنید و آدمکشی راه بیندازید…

شاید مقصود حضرتش، جلوگیری از انتقام عربی بود؛ انتقامی که خون همه کس قاتل را در هر حالی، برای همه کس مقتول روا می‏شناسد! بدین وسیله حضرت، از کشتار خوارج، همفکران قاتل خود، جلوگیری کرد. کوته فکرانی که در دشمنی با علی علیه‏السلام آن قدر جلو رفتند که پس از کشتن، با قبرش نیز سر دشمنی داشتند، ولی علی علیه‏السلام از کشتار آنها جلوگیری کرد! این است نمونه‏ای از عدل علی علیه‏السلام، نمونه‏ای از مهر علی علیه‏السلام بر دشمن.

جنازه‏اش شب برداشته شد، و به نقطه‏ای برده شد که کسی از آن آگاه نشود و به خاک سپرده شد. علی علیه‏السلام در خانه‏ی خدا، کعبه، زاده شد و در خانه‏ی خدا، مسجد کوفه، به شهادت رسید. به قول شاعر، که گفته است:

میسر نباشد به کس این سعادت‏

به کعبه تولد، به مسجد شهادت‏

آری حیات علی علیه‏السلام، از بیم دشمن بایستی شب برداشته شود و به خاک سپرده شود! تف بر این بشر جاهل!

نجات دهنده‏ی بشر، حیاتبخش بشر، خدمتگزار بشر، آسایش بخش بشر، بایستی به دست بشر کشته شود و از بیم بشر، جنازه‏اش شبانه و پنهانی به خاک سپرده شود!! تف بر این بشر!