مهربانی، عطوفت و رحمت از صفات خداوند متعال و انسانهای خدایی است. انبیا و امامان معصوم علیهمالسلام رتبهای برتر از دیگران داشته و فرهیختگان پاک سرشت که خود را رهرو آنان میدانند، توشههای بسیاری از رأفت و مهرورزی دارند، دلسوزان مردم و طبیبان مهربان
هستند که ستمدیدگان را یاری و مستمندان را ترحم میکنند و خویشتن را به زحمت و سختی انداخته تا دیگران در آسایش به سر برند.
عباس علیهالسلام فرشته خویی رحیم و مهربان بود که توان دیدن لبهای خشکیده و صورتهای تفتیده کودکان را نداشت و قلبش مالامال از عطوفت به مظلومان بود. آنجا که رنگ پریده و دستان لرزان و چشمان گریان اطفال را میدید، لحظهای درنگ نمیکرد و برای سیراب ساختن آنان به سوی شریعه رهسپار میشد. لقب «سقا» صفتی بود که پیش از عاشورا به او داده شده بود، زیرا شجاعت کمنظیر و دلیرمردی چشمگیر او، چندین بار تشنگی از کام زنان و کودکان گرفته و گوارایی آب برای آنان فراهم ساخته بود.
این ویژگی پر بها بود که وی را بر آن داشت خدمت امام رسیده اذن میدان طلبد و در سخن خود، خبر از «تنگی سینه و بیزاری از دنیا» دهد، (1) چرا که نالههای کودکان و فریاد العطش اطفال، امان از وی ربوده بود. از این رو امام در جواب برادر خود فرمود: پیش از آن که به میدان روی برای کودکان مقداری آب بیاور.
و این انگیزهی قدسی که برخاسته از قلبی عطوف و وجودی مهربان بود، وی را بر آن داشت که به سوی شریعه رود و با هزاران سرباز محافظ نبرد کند و در آخرین لحظات زندگانی که امام حسین علیهالسلام را بر بالین خود زیارت
کرد، شرمساری خود را از روی اطفال چشم به راه و منتظر بیان کند.
1) العباس، ص 162؛ سردار کربلا، ص 287.
