دزد به سرقت اعتراف کرد

13- یکی از خادمان حرم حضرت ابوالفضل علیه‏السلام به نام حاج محمد شماع گوید:

در سال 1960 میلادی زایری از مردم بصره وارد حرم حضرت عباس علیه‏السلام شد و در مقابل ضریح ایستاد و حضرت را مخاطب ساخت در حالی که گریه می‏کرد. سپس از حرم خارج شد.

هنگامی که خواست از حرم خارج شود، سبب گریه‏ی او را پرسیدم؛ ولی جواب نداد.

بعد از چند روز باز به همراه جوانی به حرم مطهر آمد، آن جوان مقابل ضریح حضرت عباس علیه‏السلام قسم خورد و پنهانی از حرم خارج شد.

رو به آن مرد کردم و از چگونگی اتفاق پرسیدم.

گفت: این فرزند همسایه ماست، ما نسبت به او در مورد سرقتی که در خانه‏ی ما واقع شده، شک داریم و چون با او گفت‏وگو کردیم، اظهار بی‏اطلاعی نمود و منکر شد و گفت: می‏خواهی نزد ضریح حضرت عباس علیه‏السلام قسم بخورم.

گفتم: آری، هم اکنون قسم خورد و رفت. عصر آن روز، همان مرد به اتفاق همسرش وارد حرم شد، در حالی که اظهار خوشحالی می‏نمودند و شیرینی پخش می‏نمود.

گفتم: چه شده؟

جواب داد: به پشت بام خانه رفتیم، دیدیم پول‏هایمان به پشت بام افتاده و آن جوان فریاد می‏زند: من بودم دزدیدم (أنا الذی سرقت الفلوس(.

این سزای کسی است که سوگند دروغ به حضرت عباس علیه‏السلام بخورد. (1).

1) همان مصدر ص 37.