ماجرای زیر، در یکی از دهات سلطانآباد (اراک) اتفاق افتاده است و شرح این قضیه را آقای آقا میرزا مهدی سرهبندی طی مرقومهای به مرحوم آقای حاج صمصام الممالک سرهبندی اینچنین نوشته است:
10. قربانت شوم، پس از تقدیم سلام و تعزیت حضرت ابیعبدالله الحسین علیهالسلام، معروض میدارد:
در فقرهی کربلایی تقی و پسرش مرقوم فرموده بودید، در شب پنجشنبه شهر محرم الحرام (سال تاریخی را ننوشته، به طوری که نقل کردند گویا در حدود سنهی 1344 ه ش باشد) در مسجد ملاباقر (ملاباقر اسم دهی است) که تکیهی خامس آل عبا بوده، آقای سید عبدالحسین حلاوی برای سینهزنان نوحهخوانی مینمود. پسر کربلایی تقی به عرشهی منبر رفته برتری به آقای مزبور گرفته کلام آن آقا را قطع نمود و بنا به نوحهخوانی کرد. سید مرقوم گفت: منبر مال هر بیسر و پا نیست، خصوصا عرشهی آن. به این واسطه گفتگویشان شد.
کربلایی تقی به حمایت پسرش برآمده، حمله بر سید نمود که او را بزند. آقایان که در مسجد تشریف داشتند، ممانعت کردند. کربلایی تقی هتاکی و بد حرفی نسبت به آن سید کرده و ایشان گفتند: حضرت ابوالفضل علیهالسلام تو را بزند! سید همین حرف را زد و رفت در منزل خود که یکی از طاقنماهای مسجد مرقوم باشد و عمامه برداشته، عمامه به زمین نیامده کربلایی تقی به زمین خورد و فوت نمود.
حقیقت وقایع کربلایی تقی نام این است که عرض شد، و از گردن به بالا سیاه بود
و از سر او جزئی زخمی در زمان غسل دادن نمایان، که خون هم میآمد. حال آن زخم چه زخمی بود؟ العلم عند الله، ولی آن که خاک قبول نکرده محض حرف است، این مطلب نبوده کربلایی تقی حسی است که خود حقیر در مسجد بودم، هذا ما عندی، الجانی مهدی بن محسن.
تمام شد سواد مرقومه، و در هامش آن حضرت مستطاب آیةالله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی – اعلی الله درجاته – نوشته:
بسم الله الرحمن الرحیم: سواد مطابق است با اصلی که جناب مستطاب شریعتمدار آقای آقا میرزا مهدی ساکن قریهی مسماة به ملا باقر نوشته، در جواب سؤالی که از بعضی از اشراف از ایشان شده بود در خصوص این واقعه و جناب آقای آقا میرزا مهدی از جهت وثاقت و دیانت مورد شک و شبهه نیست، و الله العالم. حرره الأحقر عبدالکریم الحائری. محل مهر مبارک آن مرحوم.
مرحوم آیةالله حاج سید احمد زنجانی شبیری، پس از ذکر مطلب فوق افزودهاند:
نگارنده، این نسخه را از روی همان سواد که به خط و مهر مرحوم آیتالله بود نوشتم و عین آن مرقومهی لقمان الملک، که آن هم در موضوع کرامتی است، پیش آقای حاج میرزا مهدی بروجردی است. حقیر هر دو ورقه را از او گرفتم و در اینجا از روی آن نوشتم. (1).
1) الکلام یجر الکلام: آیتالله العظمی آقای حاج سید احمد شبیری زنجانی «قدس سره» (متوفی سال 1393 ه. ق(، جلد اول، صفحهی 138 – 137.
