3. مرحوم آیتالله آقای حاج سید محمود مجتهدی سیستانی «قدس سره» (متوفی 16 رمضان سال 1414 هجری قمری) میفرمود:
یکی از دوستان ما به شدت مریض شد، به گونهای که چند ماه گویی در حال جان کندن بود و همهی دوستان از این امر ناراحت بودند. پیرمردی بود که گاهی برای ما خبرهایی میآورد، از او علت این وضع را استفسار نمودم، گفت: این شخص گوسفندی را برای حضرت ابوالفضل علیهالسلام نذر کرده و سپس فراموش کرده است آن را انجام دهد؛ اگر به نذرش عمل کند خوب میشود.
به برادر آن شخص گفتم، او گفت: شما میدانید که برادرم همهی زندگیاش را در راه خاندان عصمت و طهارت علیهمالسلام خرج کرده است. گفتم: به هر حال این کار باید بشود، اگر برای سلامتی و بهبودی برادرتان ارج قائلید، باید این کار را انجام دهید.
او قانع شد و از منزل ما رفت، گوسفندی خرید و به منزل برادرش برد تا در آن جا
ذبح کند، مشاهده کرد که برادرش نشسته، مشغول غذا خوردن است.
معلوم شد که همان لحظه که او گوسفند را خریداری کرده، در همان لحظه ا بلند شده و پس از گذشت چندین ماه برای اولین بار سر سفرهی غذا نشسته و مشغول غذا خوردن شده است!
