از القاب حضرت عباس علیهالسلام اینکه مستجار و پناه برای پناهندگان بود. شاعر معروف و فهیم و مخلص اهلبیت، «شیخ محمدرضا ازری» در شأن و مقام عباس علیهالسلام قصیدهای سرود. (1) هنگامی که این مصرع را سرود:
یوم ابوالفضل استجار به الهدی؛
روز عاشورا، روزی است که حسین علیهالسلام مخزن هدایت به عباس علیهالسلام پناه برد.
سپس صحت این مطلب را در نظر خود بعید شمرد که حسین علیهالسلام به او پناه برد و شاید این سخن مورد قبول امام حسین علیهالسلام واقع نگردد.
شب در عالم خواب، امام حسین علیهالسلام به او فرمود: آنچه را گفتهای صحیح است، من به برادرم پناهنده شدم، مصرع دوم این شعر را با این جمله تکمیل کن.
و الشمس من کدر العجاج لثامها؛
یعنی: در آن هنگام به عباس پناه بردم که بر اثر حملهها و درگیری و گرد و غبار، بین زمین و آسمان تیره و تار شده بود، به طوری که نقاب گرد و غبار جلو نور خورشید را گرفته بود و هوا را تاریک نموده بود. (2).
1) نه شعر این قصیده در منتخب التواریخ، ص 260 ذکر شده است – شیخ محمدرضا ازری بغدادی برادر شیخ کاظم ازری، صاحب قصیده هاشمیه، در سال 1231 هـ ق متولد شد، این دو برادر، از علما و شاعران برجستهی اهلبیت علیهمالسلام بودند. قبرشان در کاظمین، کنار هم در مقبره سید رضی رحمه الله قرار گرفته است.
2) معالی السبطین، ج 2، ص 441، به نقل از شیخ جلیل ملاعلی تبریزی – فرسان الهیجاء، ج 1، ص 189 – منتخب التواریخ، ص 260 – یکی از اشعار قصیدهی مذکور، این شعر معروف است: الیوم نامت اعین بک لم تنمو تسهرت اخری فعز منامها.
