آیت‏الله حکیم در حرم حضرت اباالفضل العباس

عالم بزرگوار حضرت حجت‏الاسلام و المسلمین مرحوم شیخ محمد رازی در کتاب «کرامات الصالحین» نقل می‏کند:

آیت‏الله العظمی حکیم رحمه الله از علمای بزرگ و پروا پیشه و از مراجع به نام تقلید بود که سال‏ها زعامت حوزه‏ی کهنسال نجف را به عهده داشت و در راه نگهبانی از دین خدا رنج‏ها به جان خرید.

او در مورد حضرت اباالفضل علیه‏السلام و سرداب مقدس آن بزرگوار و قبر مطهرش داستانی دارد که شنیدنی است و آن را آیت‏الله حاج سید عباس کاشانی حائری در ماه ربیع الاول 1407 قمری برای نگارنده و گروهی از فضلای حوزه‏ی علمیه‏ی قم این گونه نقل کرد:

او می‏گفت: روزی در بیت آیت‏الله العظمی آقای حکیم رحمه الله بودم که کلیددار آستان مقدس حضرت اباالفضل علیه‏السلام تلفن کرد و گفت: سرداب مقدس اباالفضل علیه‏السلام را آب گرفته و بیم آن می‏رود که ویران گردد و به حرم مطهر، گنبد و مناره‏ها نیز آسیب کلی وارد شود، شما کاری بکنید.

آیت‏الله حکیم رحمه الله فرمودند: من جمعه خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم، انجام خواهم داد.

آنگاه گروهی از علمای نجف از جمله این جانب به همراه ایشان به کربلا و به حرم مطهر حضرت اباالفضل علیه‏السلام رفتیم. آن مرجع بزرگ برای بازدید به طرف سرداب مقدس رفت و ما نیز از پی او آمدیم، اما همین که چند پله پایین رفتند دیدم نشست و با صدای بسیار بلند – که تا آن روز ندیده بودم – شروع به گریه کرد.

همه شگفت‏زده و هراسان شدیم که چه شده است؟ من گردن کشیدم دیدم شگفتا منظره‏ی عجیبی است که مرا هم گریان ساخت. منظره این بود که دیدم قبر شریف اباالفضل علیه‏السلام در میان آب به سان جایی که از هر سو به وسیله‏ی دیوار بتونی بسیار محکم حفاظت می‏شود در وسط آب قرار دارد اما آب آن را نمی‏گیرد. درست همانند قبر سالارش حسین علیه‏السلام که متوکل بر آن آب بست، اما آب به سوی قبر پیش‏روی نکرد و آنجا را حایر حسینی نامیدند. سلام خدا بر او و سالارش حسین علیه‏السلام.