از آنجا که علمای ما به قدر و منزلت ابوالفضل العباس علیهالسلام نزد خدای تعالی آگاهی داشته و میدانستند که خداوند در برابر آن جانبازی و ایثارگریهای او چه مقام و فضیلتی به او داده است، به او روی میآوردند و در جوار وی آرامگاه ابدی خود را قرار میدادند، زیرا که حضرتش را پناه خائفان و امید پناه جویان و فریادرس مستضعفان و حامی بییاوران میدانستند. پس به این لحاظ به هنگام ارتحال از این عالم فانی به آستان او پناهنده میشدند و در جوار مرقد مطهر وی میآرمیدند و به کهف حصین او روی آور میگشتند، تا بلکه شفاعت حضرتش را شامل حال خود سازند و به سعادت جاودانه و نعیم ابدی دست یازند، و حاشا که ابوالفضل علیهالسلام از همسایگانش دستگیری نکند و از آن کس که مرکبش را در آستانش فرود آورده روی گرداند.
از میان این بزرگان به نقل از «الذریعه» ج 3، ص 199 حاج سید محمد پسر محسن زنجانی متوفی سال 1355 ه. ق در زنجان است که بنا به وصیتش وی را در کربلا در جوار ابوالفضل علیهالسلام به خاک سپردند.
همچنین در ص 323 همین کتاب آمده است که شیخ علی بن زینالعابدین بارجیتی یزدی حائری صاحب کتاب «الزام الناصب فی أحوال الحجة الغائب» در صحن عباس علیهالسلام دفن شده است.
و از ایشان است:
علامه شیخ علی یزدی بفروئی از شاگردان بزرگ اردکانی، مدفون در حجرهی مقابل حرم.
سید کاظم بهبهانی از شاگردان مرحوم آیة الله سید هاشم قزوینی، مدفون در رواق.
علامه سید عبدالله کشمیری از شاگردان اردکانی، مدفون در حجرهی چهارم از جنوب شرقی.
شیخ ملا عباس معروف یزدی، مشهور به سیبویه و برادرش ملا علی، معروف به اخفش، که هر دو دارای مقام عالی در امر تدریس میباشند، مدفون در حجرهی مختص به ایشان در جنب درب صاحب الزمان علیهالسلام.
و شیخ کاظم الهر، صاحب فضل در علم و ادب، شاگرد شیخ صادق بن علامه شیخ خلف عسکر، مدفون در حجرهی آخر از طرف شمال شرقی.
